(Terwolde 14 december 1878 - Klazienaveen-Noord 28 januari 1946)

Evangelist in Klazienaveen-Noord, bekend geworden als de Domeneer van Turfland.

Slaagde in 1903 voor de acte godsdienstonderwijzer. Van 1904 tot zijn overlijden in 1946 verrichtte hij pionierswerk voor de evangelisatievereniging Immanuël onder de veenarbeiders in Klazienaveen. Hij was begaan met het lot van de mensen, probeerde hun levensomstandigheden te verbeteren en normen en waarden bij te brengen. Meermalen werd hij met de dood bedreigd. Om geld bij elkaar te krijgen voor een kerk ondernam hij bedeltochten door heel het land. Hij ging bij ministers op audiëntie om te pleiten voor zijn mensen. Met zijn eerste boek De domeneer van Turfland (1916) vestigde hij de aandacht van christelijk Nederland op de geestelijke en maatschappelijke nood van de mensen in de Zuidoost-Drentse venen.

Hij moest zich aanvankelijk behelpen met een houten noodkerk, maar in 1923 werd de officiële kerk ingewijd. Daarna schreef hij de boeken Praatjes en plaatjes uit Drenthe (1923) en Gevangen Visschen (1931). Hij voerde financiële acties voor de bouw van een pastorie, school, onderwijzerswoningen, een kosterswoning en een vergadercentrum. Het deed hem pijn, dat zijn verdiensten wel door de Staat werden erkend (hij kreeg een koninklijke onderscheiding), maar niet door de kerkelijke instanties. Hij mocht namelijk geen kinderen dopen en het Avondmaal bedienen. Koningin Wilhelmina noemde hem de 'zendeling in eigen land'. Vader van Wim de Weerd.