In 1912 - na een reorganisatie van de landbouwstatistiek in ons land - tot stand gekomen indeling van Nederland in 'landbouwgebieden'. Deze nieuwe indeling moest de tot dan toe gebruikelijke indeling in landbouwstelsels vervangen. In totaal werden 83 afzonderlijke gebieden onderscheiden, gegroepeerd in zes 'groepen van landbouwgebieden'.

Met de nieuwe indeling werd er naar gestreefd van elk gebied een agronomisch geheel te maken. Eén der belangrijkste bezwaren was later dat het vooral een geografische indeling was, meer dan een indeling naar bedrijfstypen. Er was meer gelet op het grondgebruik dan op het karakter van de individuele bedrijven.

In Drenthe onderscheidde men in totaal vier landbouwgebieden: het 'Zandgebied' (dertien Midden-Drentse gemeenten), het 'Veen-zandgebied' (zeven Hondsrug-gemeenten + Smilde), de 'Zuidelijke Randgemeenten' (tien gemeenten langs de zuidgrens van de provincie) en de 'Noordelijke Randgemeenten' (drie gemeenten in het uiterste noorden van de provincie).

Ook bij deze indeling bleef de gemeente de kleinste statistische eenheid. Dit laatste leidde tot de onbevredigende situatie dat de Hondsrug-gemeenten met hun 'zand'-component als hun sterke veenkoloniale component, beide op één noemer werden geplaatst. De indeling van 1910/12 bleef vrijwel ongewijzigd in gebruik tot 1962 toen een nieuwe indeling op basis van bedrijfstypen werd ingevoerd, die gebaseerd was op de arbeidsbehoefte van de afzonderlijke bedrijven. Deze kon met behulp van de computer nu worden vastgesteld met behulp van arbeidsnormen, uitgedrukt in man-uren per jaar.