Lat.: Tetrao Tetrix
Kon in de eerste helft van de 20e eeuw overal in Drenthe worden waargenomen. Door landschappelijke veranderingen, door de komst van de kunstmest nam het aantal heideontginningen sterk toe, kon de soort in aantal toenemen.
Het korhoen houdt zich bij voorkeur op in natte en droge, grote en kleine heide- en hoogveengebieden, op graslanden en akkers. De afwisseling van heide met kruiden- en insectenrijk cultuurland is van belang voor het fourageren. De heideontginningen in de jaren '20 voorzagen hierin in ruime mate. De stand was waarschijnlijk tussen 1900 en 1930 het hoogst. Het aantal nam af door bebossing en totale ontginning van veel heide- en hoogveengebieden. Later is vooral de intensivering van de landbouw debet aan de achteruitgang.
In de jaren '50 telde Nederland naar schatting 3500 exemplaren waarvan ca. 1370 in Drenthe. In die periode werden in Mantinge nog 50 exemplaren geschoten en telde de jachtbuit bij Grolloo 13 vogels, meest hanen. In de jaren '60 werden in Drenthe ongeveer 600 exemplaren geteld. In de periode 1979-1980 telde het Dwingelderveld 11 tot 15 stuks en het Fochteloërveen 30 tot 40 exemplaren. Een enkeling kwam nog voor op het Balloërveld, het Leggelderveld en het Oosterbos. De laatste korhoenders kwamen voor in het Fochteloërveen (tot in 1984) en het Dwingelderveld (tot in 1986). Het korhoen is sindsdien uitgestorven in Drenthe.
De laatste populatie van Nederland bevindt zich op de Sallandse heuvelrug en loopt ondanks vele beheermaatregelen sterk terug. De korhoen was geliefd jachtwild. De oudste vermelding voor Drenthe is in het plakkaat van de jacht van 1563.