Vroegere methode van grondverbetering waarbij de bovenlaag van slecht, venig grasland na oppervlakkig te zijn geploegd, werd verbrand om daardoor voedingsstoffen vrij te maken voor het telen van verschillende akkerbouwgewassen.

De techniek schijnt zowel in Drenthe als Groningen sinds het begin van de 19e eeuw verbreid te zijn geraakt. In Drenthe is ze later vooral toegepast in het brede dal van de Hunze, sinds de boeren daar de beschikking kregen over het fosfaathoudende Thomasslakkenmeel als kunstmest, omstreeks 1885. Vanaf dat moment werden er op de eerder zeer weinig productieve madelanden verschillende akkerbouwgewassen geteeld. Tussen de jaren dat de percelen weer als wei- of hooiland in gebruik waren, vormden met name haver gevolgd door aardappelen hier de hoofdgewassen. De methode was ook rendabel doordat de kwaliteit van het grasland er aanzienlijk mee verbeterd werd. Door onder de haver als dekvrucht betere gras-soorten te zaaien, waarna mossen, gagel enz. verdwenen - terwijl het ploegen het land geëgaliseerd had - ging de kwaliteit van het groenland er in hoge mate op vooruit.